آخرت
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /آخِرَت/
اسم[ویرایش]
آخرت
- (ادیان): در اعتقاد صاحبان ادیان، جهانی که پس از مُردن (پس از رستاخیز) به آن داخل می‌شوند و مطابق اعمال دنیایی‌شان همیشه در آنجا در نعمت و خوشی یا عذاب زندگی میکنند. جهان دیگر، عُقبیٰ. مقابل دنیا.
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس
زبان دیگر[ویرایش]
- زبان معیار باستان
آوایش[ویرایش]
- /آخِر/عت/
اسم مرکب[ویرایش]
آخرت
- آخرت در زبان معیار باستان ممکن است به دو بخش آخِر - عت قابل تجزیه باشد، و معنی آن نفر آخر است.