آذوقه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
اوستایی
آوایش[ویرایش]
- /آذوقِه/
اسم مرکب[ویرایش]
آذوقه
- خورد و خوراک معمولا ذخیره شده برای مصارف روزانه یا برای سفر. خواربار، توشه. نک آزوقه.
- اوستایی و سغدی: واژه آذوقه واژه‌ای پارسی است که از واژه اَذو در زبان اوستایی به چمِ (خوراک، نذر، ارمغان) گرفته شده است. [۱]
برگردان‌ها[ویرایش]
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ واژه‌های اوستایی
- ↑ چنانکه در رویه ۶۶ از نبیگِ (فرهنگِ واژه های اوستایی) آمده است.