آشفتن
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آشُفتَن/
مصدر فعل لازم[ویرایش]
آشفتن
- منسوب به آشوب؛ عصبانی شدن، تندی کردن. از هم گسیختن رشته کارها، پریشان شدن.
- مختل شدن امور. خشم گرفتن. به هیجان آمدن. شورش کردن. شیفته شدن. رنجیدن.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
- آشفته، آشفتگی، آشفته بازار، آشفته بخت، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته روز، آشفته روزگار، آشفته سامان، آشفته کار
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین