اسب

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ اسب دارد

آوایش

• /اَسب/

اسم

'اسب٬

1. (زیست‌شناسی) پستانداری علف‌خوار، سم‌دار، و با یال و دُم بلند که برای سواری، بارکشی، یا مسابقه از آن استفاده می‌شود. اسپ، نوند، برذون، نونده، باره، بارگی، ریمن، بارگیر، شولک
2. (ورزش) در شطرنج، مهره‌ای به شکل سر اسب که حرکتی به‌شکل «L» دارد و تنها مهره‌ای است که می‌تواند از روی مهره‌های دیگر بپرد.
3. (نجوم) از صورت‌های فلکی نیمکرۀ شمالی.

جستارهای وابسته

• اسبچه، قزل اسب

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• آلمانی: Pferd ^de
• کردی:الگو:Hesp
• ارمنی: ձի ^hy
• اسپانیایی: caballo ^es
• اسلواکیایی: kôň ^sk
• انگلیسی: horse ^en
• ایتالیایی: cavallo ^it
• پرتغالی: cavalo ^pt
• تاجیکی: асп ^tg، асб ^tg
• ترکی آذربایجانی: at ^az
• ترکی استانبولی: at ^tr
• چکی: kůň ^cs
• روسی: лошадь ^ru، конь ^ru
• عبری: ^he סוּס (sus)
• فرانسوی: cheval ^fr
• هلندی: paard ^nl
• یونانی: άλογο ^el، ίππος ^el