ب

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• به

ریشه شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [بِ]خود

حرف

ب

1. دومین حرف از الفبای فارسی که در حساب ابجد برابرِ عدد ۲ می‌باشد.

پیشوند

1. بر سر اسم درآید (به جای تنوین منسوب عربی) و از آن قید سازد: بیقین یقیناً.
2. بر سر اسم و حاصل مصدر درآید و قید سازد: بزودی.
3. گاه بر سر اسم درآید و آن را صفت سازد: بهوش.

همخوان

1. یکی از هم‌خوان‌های زبان فارسی مثال: صدای «ب» در واژه‌های «باد» و «ببر» ب دومین حرف الفبای فارسی است

––––

ترجمه‌ها

• انگلیسی: b

منابع

• فرهنگ لغت معین