باز
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
باز
- دارای وضع و حالتی (در، پنجره و مانند آنها) که بتوان از طریق آن به درون جایی داخل شد یا چیزی یا کسی را داخل یا خارج کرد، گشوده. مقابل بسته.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
اسم[ویرایش]
- واحد طول که دو نوع است: از سرِ انگشتان تا آرنج.
- فاصله دو دست موقعی که از طرفین گشوده شود.
- اپاچ؛ پسوندی که به آخر برخی واژه‌ها افزوده می‌شود و معنای «تا این زمان» را می‌دهد مانند: از دیرباز.
- بر سر افعال درآید به معنی دوباره، از نو: بازگشتن، بازیافتن.
- پرنده‌ای شکاری با چنگال‌های قوی و منقاری کوتاه و محکم.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
حرف اضافه[ویرایش]
- به سوی، به طرف.
ریشه شناسی۳[ویرایش]
صفت[ویرایش]
- گشاد، گشوده.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فرانسوی
اسم[ویرایش]
- اجسامی جامد و سفیدرنگ و بسیار نمگیر که در آب بسیار حل می‌شوند و در اثر گرما خیلی زود گداخته می‌گردند.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن