بیا
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /بِیا/
فعل[ویرایش]
بیا
- فعل امر از آمدن، آمدن.
- هنگام خواستن چیزی از کسی و تشویق او به انجام آن گفته می‌شود؛ موافقت کن، همراهی کن، ملاحظه کن.
- بیا ممکن است اصطلاحی کهن باشد و در زبان معیار باستان واژه جلب برخی حیوانات مانند کبوتر یا سگ بوده است.
- (عامیانه): برای تحقیر و توهین معمولاً با نشان دادن انگشت شست.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن