دان
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آوایش[ویرایش]
- /دان/
اسم[ویرایش]
دان
- ریشه دانستن.
- دان ممکن در زبان معیار باستان به معنی قاب یا محافظ چیزی بوده باشد مانند قندان یعنی محافظ قندها.
- بذر، دانه گیاه.
صفت فاعلی[ویرایش]
- در ترکیبات به معنی «داننده» آید: حساب دان، ریاضی دان. قدردان.
زبان دیگر[ویرایش]
- عربی
- مفرد امر حاضر از «دانستن»
زبان دیگر[ویرایش]
- کردی
استعاره[ویرایش]
- دانه پاشیدن کنایه از: تطمیع کردن و به جانب خود آوردن.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین