دروغ
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پارسی میانه (پهلوی)
آوایش[ویرایش]
- /دُروغ/
اسم[ویرایش]
دروغ
- سخن ناراست، خلاف حقیقت، کذب. مقابل راستی.
استعاره[ویرایش]
- دروغ شاخدار کنایه از: دروغ بزرگ.
- دروغ مصلحت آمیز: دروغی که به خاطر فرو نشاندن فتنه و آشوب و پیشگیری از آسیب و زیان گفته می‌شود.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
صفت[ویرایش]
- ایستاده و بلند شده در گویش بهاری؛ ترجیحا آلات بلند شده که به نظر می‌رسد در دنیای باستان نیز منظور همین بوده است.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
غیرواقع
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین