رند
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /رِنْد/
اسم[ویرایش]
رَنْد
- نک رنده.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
صفت[ویرایش]
رِنْد
- جمع رندان؛ در تصوف، کسی که باطنش سالم‌تر از ظاهرش باشد.
- (عامیانه): حقه‌باز، زیرک، چموش، کلک، زرنگ، زیرک، بی‌قید، لاابالی، ظاهر فریب.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین