زاهد

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /زاهِد/

صفت[ویرایش]

زاهد

  1. (تصوف): سجاده‌نشین، آنکه از دنیا و بهره‌های آن رویگردان است و مدام در حال عبادت و ذکر است.
  2. پارسا، پرهیزکار، عابد، آن‌که دنیا و خوشی‌های آن را برای آخرت ترک می‌گوید.

مترادف ها[ویرایش]

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ بزرگ سخن