زاهد
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /زاهِد/
صفت[ویرایش]
زاهد
- (تصوف): سجادهنشین، آنکه از دنیا و بهرههای آن رویگردان است و مدام در حال عبادت و ذکر است.
- پارسا، پرهیزکار، عابد، آنکه دنیا و خوشیهای آن را برای آخرت ترک میگوید.
مترادف ها[ویرایش]
––––
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن