زو
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آوایش[ویرایش]
- /زُو/
اسم[ویرایش]
زو
- (قدیم): ممکن است به نای، توان، طاقت تعبیر می‌شده ولی ریشه آن مبهم است؛ به دریا هم تعبیر می‌شود.
- در شاهنامه پیشوند و پسوند بعضی شاهان است، زوتهماسپ. گاهی هم بجای ذی بکار می‌رود مانند زو منوچهر که بجای ذی منوچهر است.
- زو در گویش گنابادی یعنی دره عمیق همراه دارای آبشار یا چشمه ، نام یکی از مناطق ییلاقی و تفریحی گناباد
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین