سرو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /سَرْو/
اسم[ویرایش]
سَرو
- درختی است مخروطی شکل که در نواحی کوهستانی شمال ایران می‌روید، سرو آزاد، سرو سهی، زاد سرو هم گفته‌اند.
- نام شاه یمن در زمان فریدون در شاهنامه.
- چنین گفت کاین شهریار یمن/ سر انجمن سرو سایه فکن «شاهنامه»
اسم[ویرایش]
سُرو
- شاخ جانوران، شاخک حشرات.
- پیاله شراب.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه