ش
فارسی[ویرایش]
ریشه شناسی[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آویش[ویرایش]
- [شِ]
حرف[ویرایش]
شین
پهلوی[ویرایش]
ضمیر[ویرایش]
- ضمیر شخصی n متصل سوم شخص مفرد.
استعاره[ویرایش]
- به صورت مفعولی: «دادش».
- به صورت فاعلی: «گفتش».
- به صورت اضافی: «خانه اش».
پسوند[ویرایش]
- این نشانه به بن مضارع میپیوندد و معنای اسم مصدر میدهد: آفرینش، پرورش، آموزش.
––––
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین