شبان
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /شَبان/
اسم[ویرایش]
شبان
- (قدیم): آنکه گوسفندان را به چَرا می‌برد و از آنها مواظبت می‌کند. چوپان
- شبان ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش شهَ - بان قابل تجزیه باشد و بان به معنی پاییدن، مواظبت کردن بوده است.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین