شت

از ویکی‌واژه

(شَ)

فارسی[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

اسم[ویرایش]

کلمة تعظیم است و نخستین بار در دساتیر به کار رفته (به جای حضرت)

و به این معنی در نوشته‌های قدیم فارسی نیامده (هرچند در هندی اصالت دارد)

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

(شُ)

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  1. ماهوت پاک کن.
  2. بُرُس، برس نقاشی.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

(شَ تّ)

ریشه‌شناسی[ویرایش]

(اِم

صفت[ویرایش]

  1. پراکندگی.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

سهی[ویرایش]

اسم[ویرایش]

شت (šet)

  1. (قهرودی) شیر