شمال

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /شُمال/

اسم[ویرایش]

شمال

  1. (جغرافیا): یکی از چهار جهت اصلی. که هرگاه ناظری رو به مشرق ایستاده باشد، در سمت چپ او واقع می‌شود، مقابل جنوب.
    شمال ممکن است به دو بخش شم - آل قابل تجزیه باشد و در زبان معیار باستان به معنی ایل شمع‌دار یا مشعل‌دار بوده، شاید در ابتدا دسته‌های چوب‌های دسته شده آتش زده منظور بوده باشد.
  2. شُمال: در گویش گنابادی یعنی باد ، نَسیم

زبان دیگر[ویرایش]

  • عربی

اسم[ویرایش]

  1. سمت روبروی ما وقتی که خورشید در سمت راستمان باشد.
  2. سمت چپ.
  3. آپا

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن
  • فرهنگ لغت معین