شنبه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /شَنبِه/
اسم[ویرایش]
شنبه
اشکال دیگر[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
- از دیسه پارسی نو آغازین شنبذ (šambað) از دیسه واپسین (مانوی) پارسی میانه 𐫢𐫖𐫁𐫅 (/šambad/) از دیسه آغازین (مانوی) پارسی میانه 𐫢𐫖𐫁𐫎 (/šambat/, “شبات، شنبه”). بسنجید با پهلوانیگ 𐫢𐫖𐫁𐫤 (šmbt /šambat/, “شبات، شنبه”) از آرامی שַׁבָּת (shabát, “شبات”) از اکدی 𒊭𒉺𒌅 (šapattu, “روز میانی ماه”).
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن