شوان

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • ایرانی

آوایش[ویرایش]

  • /شَوان/

اسم[ویرایش]

شوان

  1. شبان، چوپان.

ریشه شناسی۲[ویرایش]

  • شوان._ش ُ / ش َ/
  1. نگاهدارنده گوسفند.
  2. نام پسر علیدادخان از پارسی گویان هند است.

ریشه شناسی۳[ویرایش]

  • [ ش ُ ] (اِخ )
  1. تیره‌ای از ایل کَلهُر. (جغرافیای سیاسی کیهان ص 61)
  2. رجوع شود به ایل کلهر شود.

ریشه شناسی۴[ویرایش]

  • [ ش َ ] (اِخ )
  1. کوهی است در نزدیکی بستان‌ابن‌عامر. در اینجا کوه دیگری موسوم به شوانان نیز هست.