غر
فارسی[ویرایش]
(غَ)
ریشهشناسی[ویرایش]
احتمالاً از نیا-هندواروپایی -kéh₂-ro*. همریشه با لاتین carus، لاتویایی kārs، انگلیسی whore.
اسم[ویرایش]
- قحبه، زن فاحشه.
- مخنث.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
اسم[ویرایش]
- مخفف غرد. خانة چوبین و نئین، به این معنی در ترکیب آید: بادغر.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(غِ)
اسم[ویرایش]
(عا.)
- قر: جنباندن جز یا تمام بدن از روی ناز ؛ ~ و غربیله ناز و ادا و اطوار. ؛ ~ و غمزه جنبانیدن جز یا تمام بدن از روی ناز و توأم با اشارة چشم و ابرو. ؛ ~و فر الف - آرایش و زینت. ب - غر و غمزه.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(غُ)
اسم[ویرایش]
(اِصت.)
- آواز غوک، صدای وزغ.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
- شخصی که خصیه اش بزرگ شد.
- برآمدگی در اعضا.
- جمع کردن باد در دهان برای آن که با قبضة بسته بر آن زنند تا صدا کند.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
صفت[ویرایش]
- ترکیده و شکسته.
- فرو رفته بر اثر ضربه.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
پشتو[ویرایش]
اسم[ویرایش]
غر