مان

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • نیاهندوایرانی

آوایش[ویرایش]

  • /مان/

اسم[ویرایش]

مان

  1. (قدیم): به معنی خانواده، خاندان همراه با نوکرها و کلفت‌ها؛ خانمان، دودمان.
  2. مِاْنِ: در گویش گنابادی یعنی متعلق به ما ، متعلق به من ، مال ما ، در ملکیت ما.

ریشه‌ شناسی۲[ویرایش]

  • پهلوی
  1. اسباب و اثاثیه خانه.
  2. مثل و مانند.

پسوند[ویرایش]

  1. به صورت پسوند در کلمات مرکب آید و به معنی محل، جا و خانه و دودمان.
  2. در بعضی کلمات به معنی منش و اندیشه آید: شادمان، قهرمان.
  3. از ریشه فعل اسم معنی اسم مصدر می‌سازد: زایمان، سازمان.
  4. از مصدر مرخم اسم ذات می‌سازد: ساختمان.
  5. در ضمیر شخصی متصل اول شخص جمع: الف- در حالت اضافی (ملکی): کتابمان. ب- در حالت مفعولی: گفتمان (به ما گفت).

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین