مصدر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /مَصدَر/
اسم[ویرایش]
مصدر
- (ادبی): در دستور زبان کلمهای که با افزودن پسوند ــَـ ن به آخر بُن ماضی ساخته میشود و بر انجام کار یا داشتن حالتی یا اِسناد، بدون مفهوم زمان و شخص دلالت میکند، مانند بردن و گفتن.
- مصادر سقیمهٔ زبان فارسی که در اعلال گاهی از حروف اصلی مصدر یک یا دو حرف بیشتر باقی نمیماند، قابل استقلال نیست. «طالبوف»
- فعلی است بدون زمان و ضمائر. جمع مصادر
- منبع، جای بازگشت، سرچشمه.
- (نظامی): گماشته.
واژههای مشتق شده[ویرایش]
- مصدر بسیط، مصدر پیشوندی، مصدر ثلاثی مجرد، مصدر ثلاثی مزید، مصدر جعلی، مصدر ساده، مصدر صناعی، مصدر مرخم، مصدر مرکب
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
|
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ فارسی
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /مُصَدَّر/
صفت[ویرایش]
مصدر