مه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /مَه/
اسم[ویرایش]
مَه
[ویرایش]
مِه
- بخاری است که گاهی در هوای مرطوب تولید میشود و در فضا پراکنده میگردد. ابری که به زمین بسیار نزدیک باشد.
زبان دیگر[ویرایش]
- پهلوی
[ویرایش]
مَه
- بزرگ، سرور. بصورت جمع: مهان. مقابل کَه.
- حرف نفی به معنای نه. نشانه دعای منفی که قدما بکار میبردند.
زبان دیگر[ویرایش]
- فرانسوی
اسم[ویرایش]
مه
- پنجمین ماه از سال میلادی.
مترادفها[ویرایش]
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه