مه

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /مَه/

اسم[ویرایش]

مَه

  1. مخفف ماه
    مرا این سخن یاد باید گرفت/ ز مه روشنایی نباید گرفت «فردوسی»

[ویرایش]

مِه

  1. بخاری است که گاهی در هوای مرطوب تولید میشود و در فضا پراکنده میگردد. ابری که به زمین بسیار نزدیک باشد.

زبان دیگر[ویرایش]

  • پهلوی

[ویرایش]

مَه

  1. بزرگ، سرور. بصورت جمع: مهان. مقابل کَه.
  2. حرف نفی به معنای نه. نشانه دعای منفی که قدما بکار می‌بردند.

زبان دیگر[ویرایش]

  • فرانسوی

اسم[ویرایش]

مه

  1. پنجمین ماه از سال میلادی.

مترادف‌ها[ویرایش]


برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ شاهنامه