موبد
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ موبد دارد |
آوایش[ویرایش]
- /موبَد/
اسم خاص[ویرایش]
موبد
- روحانی دین زرتشتی، احتمالا تلفظ درست در زبان معیار باستان «مَوبَد» بوده یعنی مانند گربه مدام مَومَو کردن، روضه خوان، مصیبت‌گو.
- چو بشنید موبد پیام درشت.....زمین را ببوسید و بنمود پشت (شاهنامه)
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5