نقاره

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /نَقارِه/

اسم[ویرایش]

نقاره

  1. تبیره.
  2. نوعی طبل کوچک دوتایی که با دو چوب باریک نواخته می‌شود.
  3. نوبت و کوس . (آنندراج)
  4. نوبت و نوعی از طبل کوچک و کوس و کوست . (ناظم الاطباء)
  5. نوعی طبل کوچک دوتائی . دو طبل کوچک متصل بهم ،يکی بزرگتر و صدايش بم تر است ، و يکی کوچکتر با صداي زيرتر. آلت نواختن ، نقاره دو عدد چوب است به نام چوب نقاره و با دو دست نواخته می‌شود. گاهی يک دست در بم و دست ديگر در زير کار می‌کند و گاه هر دو چوب به بم يا به زير می‌خورد. کاسه نقاره از مس است و پوست آن از پوست گاو که کلفت تر است تهيه می‌شود. (فرهنگ فارسی‌معين . از سرگذشت موسيقی ايران خالدی ج ۱ ص ۲۰۸)
  6. نقاره آفتاب زرد: نوبتی که وقت شام بر در ملوک زنند. (آنندراج )
  7. در آخر عمر عيش پيران نقاره آفتاب زرد است .

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین