همه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /هَمِه/
ضمیر[ویرایش]
همه
- بی همراهی اسم، در معنی مجموع اشخاص مورد نظر یا مجموع امور و اشیای مورد نظر. اسم تمام، جمعی.
- همه ممکن است تغییر یافته هئومه باشد، و با اصطلاح منسوخ شده هَمّهَ در گویش بهاری قرابت دارد.
- هرویسپ (harvisp)
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن