هوا

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /هَوا/

اسم[ویرایش]

هوا

  1. (شیمی): گازی است بیرنگ و بی‌بو و بی‌طعم و نامریی که تمام کره زمین را فرا گرفته‌، جوّ، فضا.

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • عربی

اسم[ویرایش]

  1. هوی، میل نفس، آرزو. اوضاع، احوال، شرایط.

––––

استعاره[ویرایش]

  1. هوای گرگ و میش گرگ و میش: آغاز روشن شدن هوا در صبح.
  2. هوا پس بودن کنایه از: نامناسب و معمولا خطرناک بودن اوضاع.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ بزرگ سخن