هوو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پارسی میانه (پهلوی)
آوایش[ویرایش]
- /هَوو/
اسم[ویرایش]
هوو
- وسنی، دو زن که یک شوهر داشته باشند؛ همشوهر.
- هَووْ: در گویش گنابادی یعنی هاون ، هاوَنگ.
ریشهشناسی۲[ویرایش]
- از شکل آغازین هبو (habō) از پارسی میانه [script needed] (hbwk' /habōg/) از نیا-ایرانی *hapáθniH, از نیا-هندو-ایرانی *sapátniH (“همشوی، هوو”) از نیا-هندو-اروپایی *sapótnih₂ (“هوو”), ساخته شده از *sa- (“هم-”) + *pátniH (“زن”). همساخت با اوستایی 𐬵𐬀𐬞𐬀𐬚𐬥𐬍 (hapaθnī, “co-wife”), پشتو بن (bën), کردی مرکزی ههوێ (hawē) و بلوچی ہپوک (hapók).
––––
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
ردهها:
- پارسی اصطلاحات موروثی از پارسی میانه
- پارسی اصطلاحات برگرفته از پارسی میانه
- Requests for پهلوی نسکی script for پارسی میانه terms
- پارسی اصطلاحات موروثی از نیا-ایرانی
- پارسی اصطلاحات برگرفته از نیا-ایرانی
- پارسی اصطلاحات موروثی از نیا-هندو-ایرانی
- پارسی اصطلاحات برگرفته از نیا-هندو-ایرانی
- پارسی اصطلاحات موروثی از نیا-هندو-اروپایی
- پارسی اصطلاحات برگرفته از نیا-هندو-اروپایی
- پیوندهای قرمز نیا-هندو-ایرانی
- پیوندهای قرمز نیا-هندو-ایرانی/m
- اسمهای پهلوی
- گویش گنابادی
- اصطلاحات با پیشوند هَ