هوو

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پارسی میانه (پهلوی)

آوایش[ویرایش]

  • /هَوو/

اسم[ویرایش]

هوو

  1. وسنی، دو زن که یک شوهر داشته باشند؛ هم‌شوهر.
  2. هَووْ: در گویش گنابادی یعنی هاون ، هاوَنگ.

ریشه‌شناسی۲[ویرایش]

  1. از شکل آغازین هبو(habō) از پارسی میانه [script needed] (hbwk' /habōg/) از نیا-ایرانی *hapáθniH, از نیا-هندو-ایرانی *sapátniH (هم‌شوی، هوو) از نیا-هندو-اروپایی *sapótnih₂ (هوو), ساخته شده از *sa- (هم-) + *pátniH (زن). هم‌ساخت با اوستایی 𐬵𐬀𐬞𐬀𐬚𐬥𐬍(hapaθnī, co-wife), پشتو بن(bën), کردی مرکزی هه‌وێ‎(hawē) و بلوچی ہپوک‎(hapók).

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین