هیکل
(هَ کَ)
عربی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
- بنای مرتف
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
- انسان یا حیوان تنومند.
- جایی در کنیسه که مراسم قربانی را در آن به جا می‌آورند.
- بُت خانه.
- این کلمه در ترجمهٔ کتاب مقدس به جای واژهٔ temple آمده‌است. طبق لغت نامه دهخدا گویا واژه‌ای فارسی با ریشهٔ پهلوی باشد.
- چنان دان که این هیکل از پهلوی بود نام بت خانه گر بشنوی
- این واژه در این معنا به عربی نیز راه یافته‌است و آن را به هیاکل جمع می‌بندند.
- در فارسی آن را به معانی زیر آورده‌اند:
- بت خانه (برهان قاطع و مهذب الاسما)
- عبادت خانهٔ ترسایان که در آن صور و تماثیل باشد. (لغت نامه اسدی)
- خانهٔ ترسایان که در آن پیکر مریم باشد، کلیسای ترسایان، بهارخانه، بتکده، دارالاصنام، بیت الصنم (منتهی الارب)
- بیت النار، اتشکده، معبد (مفاتیح خوارزمی)
- هر بنای بلند (غیاث اللغات)
- هر بنایی که عظیم و رفیع باشد. (برهان قاطع)
جمع[ویرایش]
- هیاکل.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
اسم[ویرایش]
هیکل (جمع هیکل‌ها)
برگردان‌ها[ویرایش]
- انگلیسی
- statue