گفتن

می گوییم

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

پهلوی

آوایش[ویرایش]

/گُفتَم/

مصدر فعل متعدی[ویرایش]

گفتن

چیزی را به زبان آوردن، بیان کردن، صحبت کردن، حرف زدن.
به نظم درآوردن، سرودن. معتقد بودن. آواز خواندن. پنداشتن، تصور کردن. نامیدن.

فعل‌ها
بن واژه			گفتن
بن ماضی			گفت
بن مضارع			گوی
شخص		مفرد			جمع
شخص		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	گفتم	گفتی	گفت	گفتیم	گفتید	گفتند
	استمراری	می‌گفتم	می‌گفتی	می‌گفت	می‌گفتیم	می‌گفتید	می‌گفتند
	کامل	گفته بودم	گفته بودی	گفته بود	گفته بودیم	گفته بودید	گفته بودند
	التزامی	گفته باشم	گفته باشی	گفته باشد	گفته باشیم	گفته باشید	گفته باشند
	مستمر	داشتم می‌گفتم	داشتی می‌گفتی	داشت می‌گفت	داشتیم می‌گفتیم	داشتید می‌گفتید	داشتند می‌گفتند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	گویم	گویی	گوید	گوییم	گویید	گویند
	استمراری	می‌گویم	می‌گویی	می‌گوید	می‌گوییم	می‌گویید	می‌گویند
	کامل	گفته‌ام	گفته‌ای	گفته/گفته‌است	گفته‌ایم	گفته‌اید	گفته‌اند
	ملموس	دارم می‌گویم	داری می‌گویی	دارد می‌گوید	داریم می‌گوییم	دارید می‌گویید	دارند می‌گویند
	التزامی	بگویم	بگویی	بگوید	بگوییم	بگویید	بگویند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
آینده	-	خواهم گفت	خواهی گفت	خواهد گفت	خواهیم گفت	خواهید گفت	خواهند گفت
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بگوی			بگویید
	نهی		نگوی			نگویید

––––

برگردان‌های بن ماضی و مضارع فعل یا همان جمله بی نوا یا مشکوک کودکان[ویرایش]

ترجمه‌ها

منابع[ویرایش]

فرهنگ بزرگ سخن
فرهنگ لغت معین