آتش‌‌بند

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آتش/بَند/

اسم مرکب

آتش‌بند

1. (ساختمان): فضایی جدا کننده که مانع سرایت آتش از قسمتی از ساختمان به قسمت دیگر شود.
2. (فرهنگ عوام): خاموش کننده آتش با افسون و سِحر. افسونی که با خواندن و دمیدن آن به آتش، یا با نوشتن و انداختن آن به آتش، آن را خاموش می‌کنند.
3. حوزه: [حمل‏ونقل هوایی]: دیواره مقاوم در برابر حرارت که موتور هواگَرد را از سایر قسمت‌های آن جدا می‌کند.
4. حوزه: [مهندسی منابع طبیعی- محیط‌زیست و جنگل]: مانعی که با دست یا ابزارهای مکانیکی برای توقف یا کند کردن گسترش آتش ساخته می‌شود و در پناه آن عملیات مهار حریق را هدایت می‌کند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن

«آتش‌بند 2» هم‌ارزِ «fire wall»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، دفتر پنجم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴