آراد
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آراد/
آراد. (اِخ) در پارسی نام فرشته ای است موکل بر دین و تدبیر امور و مصالحی که بروز آراد متعلق است .
(اِ) روز بیست وپنجم از هر ماه شمسی که آن را ارد نیز گویند و در این روز نو بریدن و نو پوشیدن را نیک و سفر و نقل و تحویل شوم شمردندی .
آراد در سنسکریت آراده ArAda و به معنی آوای ستایش است و نام یک استاد نیز بوده است.
اسم[ویرایش]
آراد
- (گاهشماری): روز بیست و پنجم از هر ماه شمسی در ایران قدیم. اَرد.
- آراسته.
- نام یکی از سرداران کوروشبزرگ.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- بهاری
آوایش[ویرایش]
- /آرا/دِ/
اسم[ویرایش]
آراد
- مترادف با میانه، وسط در زبان فارسی، که ممکن است در زبان معیار باستان به صورت آرا - دِ صرف میشده و معنی خط مرزی یا خط تمللک زمین شخصی را میرسانده است.