آشکار

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشِ‌/کار/

صفت

آشِکار

1. آنچه با حواس یا با اندک تأمل ذهن، قابل تشخیص است. هویدا، عیان، حواس ظاهر. صورت مقابل معنی.
2. (قدیمی): با صراحت و روشنی، بوضوح.

آشْکار

1. (قدیمی): آشپز.
2. (قدیمی): آنکه به پارچه، لباس، و مانند آنها آهار می‌زند.
3. (قدیمی): آنکه پوست را دباغی می‌کند.

قید

آشکار

1. علناً.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس