آغ

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• آق

ریشه لغت

• اوستایی

آوایش

• /آغ/

اسم

آغ

1. سفید، رنگ سفید.

واژگانِ ( آغ، آق) به چمِ ( سپید ) واژگانی هندواروپایی هستند. در زبانِ سانسکریت به ( سپید، روشن، مایل به زرد ) ، ( gaura ) گفته می شده است. نیاز به یادآوری است که در زبانهایِ اوستایی و سانسکریت واژگانی که به ( ر، رَ ) می انجامند، در یک روندِ زبانی یا به همین دیسه ( شکل ) می مانند، یا آوایِ ( ر/رَ ) در آنها زدوده ( حذف ) می شود یا دچارِ جایگشتِ آوایی با آوایِ پیش از خود می شود ( آغر ( آغار ) /آغ ( زدایشِ آوایِ ( ر ) ) .

چنانکه در رویه یِ 599 از نبیگِ ( فرهنگِ سَنسکریت - فارسی ) آمده است

:

صفت

1. پوست سفید، انسان سفید.

استعاره

1. آغ کردن، نفرین کردن، آه ناله کردن پشت سر کسی معمولا پدر یا مادر پشت سر فرزند نااهل.

منابع .

فرهنگِ سَنسکریت فارسی

فرهنگ واژه های اوستا

فرهنگ کوچک زبان پهلوی