آلیاژ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فرانسوی
آوایش[ویرایش]
- /آلیاژ/
اسم[ویرایش]
آلیاژ
- (مواد): مخلوطی از دو یا چند عنصر (معمولاً فلز) که خواص فلزی دارند، مانند برنج که آلیاژ مس و روی است؛ هم‌بسته.
- جسمی که از ترکیب دو یا چند فلز به وسیله ذوب کردن، به دست می‌آید تا مقاومت آن‌ها بیشتر گردد.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین