آژیر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آژِیر/
اسم[ویرایش]
آژیر
- نوعی صوت ممتد با طنین مخصوص برای هشدار دادن یا آگاه کردن از خبری. اعلام خطر، آما ه، مهیا. قوت. فریاد.
- دستگاه یا وسیلهای که صدای آیژ تولید میکند.
. کهن واژه[ویرایش]
- واژۀ آژیر در نوشتههای کهن فارسی در معنی هشیار، محتاط، مراقب، به کار میرفته است.
- زبان در سخن گفتن آژیر کن/ کمان کن خرد را، سخن تیر کن «فردوسی»
صفت[ویرایش]
- زیرک، محتاط. قوی، توانا. برحذر کننده، پرهیزگار. غلبه.
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ شاهنامه