ابان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبان/

اسم

ابان (گاه‌شماری)‎

1. ماه آبان هشتمین ماه سال خورشیدی.

   ابان ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اَ - بان قابل تجزیه باشد؛ که در این صورت اشاره به نگهبانی دارد. مانند حیبان که کنایه از نظارت در همه حال گربه از طعمه است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین