اخترنگاری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَختر/نِگاری/

حاصل مصدر

اخترنگاری (نجوم)‎

1. منسوب به اخترنگار؛ عکسبرداری از اجرام آسمانی با استفاده از تلسکوپ یا دوربین‌های مخصوص نجومی.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن