ارتیاب

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِرتِیاب/

اسم مصدر

ارتیاب (قدیم)‎

1. شک کردن، دچار شک و تردید شدن، به تردید افتادن، گمان کردن. شک، تردید.

   چهره مقصود ... از حجاب ارتیاب ظاهر ... نمی‌گشت. «نظامی باخرزی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین