استودان

فارسی

استودان کوروش

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /اُستُودان/

اسم مرکب

استودان (قدیم)‎

1. محلی که باقیمانده استخوان‌های پوسیده مردگان در آن قرار داشت، گورستان زردشتی‌ها. ستودان.

   اُستو (استخوان) + دان (پسوند مکان) محوطه‌ای روباز، محصور، و معمولاً مرتفع در خارج شهر که زردشتیان استخوان‌های درگذشتگان خود را پس از متلاشی شدنِ جسد، در آن قرار می‌دادند؛ آرامگاه و مقبرۀ زردشتیان؛ ستودان، استخوان‌دان؛ دخمه؛ گورستان.

---

ترجمه
انگلیسی: ossuary پهلوی: astodān

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن