بویوکدن

فارسی

مصدر گذرا

• /بویوکْدَنْ/ بوی + ـوکدن

1. چیزی را دارای بو کردن:

   جورابش هوا را بسیار بدانه بویوکد! [جورابش هوا را خیلی بد بو کرد.]

   بچه هه چنان هوا را بویوکد که همه از پنجره پریدند بیرون!

فعل

بویوکدن

فعل‌ها
بن واژه			بویوکدن
بن ماضی			بویوکد
بن مضارع			بویوک
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	بویوکدم	بویوکدی	بویوکد	بویوکدیم	بویوکدید	بویوکدند
	استمراری	می‌بویوکدم	می‌بویوکدی	می‌بویوکد	می‌بویوکدیم	می‌بویوکدید	می‌بویوکدند
	کامل	بویوکده بودم	بویوکده بودی	بویوکده بود	بویوکده بودیم	بویوکده بودید	بویوکده بودند
	التزامی	بویوکده باشم	بویوکده باشی	بویوکده باشد	بویوکده باشیم	بویوکده باشید	بویوکده باشند
	مستمر	داشتم می‌بویوکدم	داشتی می‌بویوکدی	داشت می‌بویوکد	داشتیم می‌بویوکدیم	داشتید می‌بویوکدید	داشتند می‌بویوکدند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	بویوکم	بویوکی	بویوکد	بویوکیم	بویوکید	بویوکند
	استمراری	می‌بویوکم	می‌بویوکی	می‌بویوکد	می‌بویوکیم	می‌بویوکید	می‌بویوکند
	کامل	بویوکده‌ام	بویوکده‌ای	بویوکده/بویوکده‌است	بویوکده‌ایم	بویوکده‌اید	بویوکده‌اند
	ملموس	دارم می‌بویوکم	داری می‌بویوکی	دارد می‌بویوکد	داریم می‌بویوکیم	دارید می‌بویوکید	دارند می‌بویوکند
	التزامی	ببویوکم	ببویوکی	ببویوکد	ببویوکیم	ببویوکید	ببویوکند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم بویوکد	خواهی بویوکد	خواهد بویوکد	خواهیم بویوکد	خواهید بویوکد	خواهند بویوکد
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		ببویوک			ببویوکید
	نهی		نبویوک			نبویوکید