تقیدن

فارسی

مصدر

• /تَقیدَنْ/ تقـ + ـیدن

1. فرایند ضربه زدن به چیزی برای اطلاع دادن از حضور خود؛ درب زدن:

   تقیدن درب اتاق کسی، پیش از ورود، نشانه ادب است.

فعل

تقیدن

• /تَقیدَنْ/

1. چیزی، معمولا درب، را برای اطلاع دادن ضربه زدن؛ درب زدن:

   پیش از ورود به اتاقش، درب اتاقش را تقیدم.

‎

گردانش فارسی
بن واژه			تقیدن
بن ماضی			تقید
بن مضارع			تق
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او/آن	ما	شما	آنها/ایشان
	ساده	تقیدم	تقیدی	تقید	تقیدیم	تقیدید	تقیدند
	استمراری	می‌تقیدم	می‌تقیدی	می‌تقید	می‌تقیدیم	می‌تقیدید	می‌تقیدند
	کامل	تقیده‌بودم	تقیده‌بودی	تقیده‌بود	تقیده‌بودیم	تقیده‌بودید	تقیده‌بودند
	التزامی	تقیده‌باشم	تقیده‌باشی	تقیده‌باشد	تقیده‌باشیم	تقیده‌باشید	تقیده‌باشند
	مستمر	داشتم می‌تقیدم	داشتی می‌تقیدی	داشت می‌تقید	داشتیم می‌تقیدیم	داشتید می‌تقیدید	داشتند می‌تقیدند
حال		من	تو	او/آن	ما	شما	آنها/ایشان
	ساده	تقم	تقی	تقد	تقیم	تقید	تقند
	استمراری	می‌تقم	می‌تقی	می‌تقد	می‌تقیم	می‌تقید	می‌تقند
	کامل	تقیده‌ام	تقیده‌ای	تقیده‌است/تقیده	تقیده‌ایم	تقیده‌اید	تقیده‌اند
	ملموس	دارم می‌تقم	داری می‌تقی	دارد می‌تقد	داریم می‌تقیم	دارید می‌تقید	دارند می‌تقند
	التزامی	بتقم	بتقی	بتقد	بتقیم	بتقید	بتقند
آینده		من	تو	او/آن	ما	شما	آنها/ایشان
		خواهم تقید	خواهی تقید	خواهد تقید	خواهیم تقید	خواهید تقید	خواهند تقید
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بتق			بتقید
	نهی		نتق			نتقید

برگردان

ضربه زدن به چیزی

• انگلیسی: knock (en)
• عربی: طَرَقَ‎ (ar) (ṭaraqa)