توحید

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /تؤحِید/

اسم مصدر

توحید (ادیان)‎

1. یگانه دانستن خداوند؛ اقرار به یگانگی خداوند؛ یکتاپرستی.
2. یکی از سه اصل اعتقادی مسلمانان، یعنی اعتقاد داشتن به اینکه خدا یکتاست.
3. (تصوف): مرحله‌ای از سلوک، که در آن، سالک ذهن خود را از هر چه غیر حق است، خالی می‌کند و جز به خداوند، به چیزی توجه ندارد.
4. یکتا کردن، یکی کردن یا یکی شدن، خدا را یگانه دانستن. اتحاد. توحید مساعی.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین