درود
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /دُرود/
اسم[ویرایش]
اسم
- ستایش، ثنا، سلام، آفرین، رحمت، دعا.
- به معنی صلوات است که از خدای تعالی رحمت و از ملائکه استغفار و از انسان ستایش و دعا و از حیوانات دیگر تسبیح باشد. با لفظ گفتن و فرستادن و رسیدن و رساندن و دادن مستعمل است.
- چوب، تخته، درخت بریده شده.
- در فارسی پهلوی دروت به معنی صحت و آرامش و درود به معنای آرزوی خیر و برکت می‌باشد.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین
- لغت نامه دهخدا