دنگل

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /دَنگَل/

صفت

دنگل (قدیم)‎

1. ابله، کودن. احمق، نادان. دیّوث. بی‌اندام.
2. دِنْگَلْ: در گویش گنابادی یعنی بی‌شعور، نفهم، بیخرد، کم عقل

• ترکی

اسم

دَنگَل

1. دنگل: اجتماع، گرد هم نشستن در مجلس.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین