در منابع اسلامی-ایرانی به آب بهشت، خنک و گوارا، سفید چون شیر و شیرین چون عسل تعبیر شده که بهشتیان می‌نوشند.
زم یا زاموآ در واقع سرزمینی بود با ایل و تبار ایران در آغاز هزارهٔ اول پ. م. احتمالاً محوطهٔ آذرگشسپ. اگر به زمزمه آب استناد کنیم، زمزم چشمه‌ای است با آهنگ موزون، همیشه جاری، خنک و گوارا در این محل.
