زِر
فارسی[ویرایش]
گونههای دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آوایش[ویرایش]
- /زِر/
صفت[ویرایش]
زِر
- چانهلغی، حرّافی، پرگویی.
- روشن نیست آیا زرتشت به این صفت موسوم بوده یا به صفت زَر شهره بوده، بین زِر و زَر تباین وجود دارد و افرادی میتوانند به یکی از این دو صفت آلوده باشند یا گاهی به هر دو صفت.