سالخورد

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /سال/خورد/

صفت مفعولی[ویرایش]

سالخورد

  1. (قدیمی): سالخورده.

صفت مفعولی[ویرایش]

سالخُوَرد

  1. سالخورده، سالخوردگی.
    ولیکن چنین گوید آن سالخُوَرد/ که بودش سه فرزند آزاد مَرد «فردوسی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ شاهنامه