سخندان

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /سُخَن/دان/

صفت فاعلی[ویرایش]

سخندان

  1. ادیب، سخن‌شناس، شاعر.
    سخن را سخندان ز گوهر گزید/ ز گوهر ورا پایه برتر سزید «فردوسی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین