سهیل
(سُ هِ)
فارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]پهلوی
ستاره سهیل : ستاره است که چون بر می دمد ، نخست بر یمنیان آشکار می شود ؛ از این روی ، آن را بدین سرزمین باز خوانند و " سهیل یمن" و " سهیل یمانی" می گویند . دکتر کزازی در مورد این ستاره می نویسد: 《این ستاره ، در پندارشناسی سخن ( زیبا شناسی سخن ) پارسی ، نشانه ی روشنی و رخشندگی است از این روست که ناصر خسرو آن را در کنار خورشید که سالار ستارگان است یاد کرده است :
رخشنده تر از سهیل و خورشید
بوینده تر از عبیر و عنبر
نام پارسی این ستاره را " اَگَست " و " پَرَک" نوشته اند. 》
نامه ی باستان ، ج ۳ ، داستان سیاوش ، دکتر کزازی ۱۳۸۴، ص ۲۱۳.
اسم
[ویرایش]- بَرَک ؛ ستاره‌ای از قدر اول در نیم کرة جنوبی آسمان در صورت فلکی «کشتی» یا «سفینه» که در آخر فصل گرما طلوع می‌کند و میوه‌ها در آن وقت می‌رسند، و چون در یمن کاملاً مشهود است، آن را سهیل یمن یا سهیل یمانی خوانند.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
- نام ستاره ای پرنور است.
ستاره ای است روشن در جانب جنوب که آن را پرک گویند.